In de eerste week van juli wordt traditioneel in Zweden het grootste jeugdhandbaltoernooi ter wereld georganiseerd . Dit jaar vierde het toernooi haar 50-ste verjaardag. Het toernooi staat bekend als de Partille Cup.
Het toernooi is ooit klein begonnen in het dorpje Partille, maar vanwege de sterke groei van het aantal deelnemende teams is het toernooi verhuisd naar de nabij gelegen grote stad Gothenburg. Zoals al uitgebreid in de ( snellere, modernere en meer actuele) Sociale Media (Facebook) te lezen is geweest, heeft dit seizoen Quintus Handbal in een goede traditie weer met veel plezier aan deelgenomen met twee teams Meisjes 15 en Meisjes 16 jaar. Beide teams hebben als poulewinnaar de KO-ronde gehaald. Hierbij een verslag van het vervolg en nog een korte terugblik.
In 2000 heeft Quintus Handbal voor de eerste maal met een meisjes jeugdteam deelgenomen aan de Partillecup. (Later is Ferry Bakker ook enkele malen met een herenjeugdteam geweest.) Het idee in 2000 was ontstaan uit persoonlijke contacten met Henk van Oers (dit seizoen ook lid van de staf), die met zijn Brabantse team van Internos daarvoor al deelgenomen had aan dit unieke toernooi. Coach van dit eerste team van Quintus dat afreisde naar Zweden was Ria Eekhout en één van de chauffeur van de twee personenbusjes was Leo van Adrichem (als vader van Judy, die door een blessure zelf niet kon meespelen). Leo is daar toen verder besmet geraakt met het handbalvirus en later vele jaren als sponsor betrokken geweest bij onze club.
Sportief verliep de eerste deelname aan dit toernooi in 2000 bijzonder succesvol want er werd door de halve finale thuisploeg Sävehof te verslaan, zelfs de finale gehaald in de categorie meisjes 16 jaar. Die finale werd in een geweldige entourage verloren van het Noorse Fjellhammer. Een vereniging, die ook dit jaar weer deelnemer was aan de Partillecup met een groot aantal jeugdteams.
De opzet van het toernooi is, vanwege de sterke groei van het aantal teams van 500 naar 1100 in de laatste 20 jaar wel wat veranderd. De finalepoules uit 2000 zijn vervangen door knock-out wedstrijden, waardoor een nog grotere druk op de wedstrijden in de tweede fase komt te staan. Verliezen betekent tegenwoordig direct einde toernooi.
Bij latere deelnames hebben we sportief ervaren, dat het daardoor een hele lange moeilijke weg is naar de finales. Ook met in de Nederlandse competitie heel succesvolle lichtingen speelsters bleek de laatste 4 sportief meestal niet haalbaar. De speelsters van de Scandinavische teams van 15-16 jaar zijn fysiek al vaak veel volwassener dan onze Nederlandse speelsters. Deelname aan het toernooi is er niet minder leerzaam om. Deelname aan de Partillecup blijft een lifetime experience.
In januari 2019 is met een voorlichtingsbijeenkomst aan ouders en speelsters gestart met de voorbereiding van de trip naar de Partille Cup. Bij een tweede inventarisatie bleek, dat een tiental speelsters van de DC en DB-selectie geen vrij van hun school kregen in de eerste week van juli. Sportief erg jammer.
Daarom moest er gezocht worden naar aanvulling van buiten Quintus. Zoals in het vorige artikel te lezen was, is dat gelukkig gelukt! In eerste instantie was gezocht in Limburg, waar ze eerder vakantie hadden, maar daarna werden er gelukkig speelsters uit de regio bereid gevonden aan te sluiten.
Ook was er een groep ouders nodig om de reis te helpen organiseren. Ook die boden zich gelukkig op een 2e ouderbijeenkomst aan. De taken (financiën, vervoer, PR, Kleding, sponsoracties) werden verdeeld en in korte tijd zijn de noodzakelijke acties opgestart. Om de reis financieel betaalbaar te houden, gingen de speelsters op zoek naar persoonlijke sponsors en ook de Business Club van Quintus bleek gelukkig bereid een donatie te doen. Het gevolg was dat er shirts gedrukt konden worden, die rijkelijk gevuld konden worden met 42 sponsornamen en logo’s. Deze luxe leverde nog weer praktische problemen op.
De reis van 1080 kilometer is gemaakt met een kleine touringcar, geregeld via Van Meteren transport. Martin van Meteren was zelf chauffeur. Onderdeel van de reis waren twee overtochten met een ferry van Stenaline.
Gelukkig bleek zowel op de heen- als terugreis de aansluiting redelijk goed te kloppen en hoefde er maar kort gewacht te worden. Voor de speelsters en begeleiding was de overtocht een prettige onderbreking van de lange busreis. Er was vanwege het verkeer voor gekozen zondag rond middernacht te vertrekken, daardoor moest er in de bus geslapen worden. Vermoeiend en alles behalve comfortabel.
Eenmaal in Gothenburg aangekomen werd direct door gereisd naar de school, waar Quintus voor een week lang twee klaslokalen ter beschikking gekregen had. Gelukkig pasten alle speelsters met hun luchtbedden in één lokaal en kon het andere lokaal dienst doen als opslag. Bovendien was dat andere lokaal beschikbaar als slaapplek voor de begeleiding en werden er vaak leuke gesprekken gevoerd. In het schoolcomplex waren ook andere teams gehuisvest. Na aankomst volgde een eerste maaltijd in de school, waarna er met de tram naar de speellocatie Heden gereisd werd. Een trip van zo’n 25 minuten dwars door de stad.
Heden is de centrale locatie van de Partille Cup , waar op het kunstgras van een voetbalclub, maar liefst 26 handbal velden zijn aangelegd. Op Heden waren er bij aankomst al volop teams actief en op 1 van de velden hebben we een korte training kunnen doen. Even wat beweging na 15 uur in de bus, was erg aangenaam. De ouders, die met het vliegtuig de reis gemaakt hadden, kwamen even bij hun dochters kijken. Na de training werd in een lokale supermarkt snel even wat proviand ingeslagen. Iedereen was daarna wel toe aan een goede nachtrust.
Dinsdag een rustige start, pas om 08.30 uur aan het ontbijt. Dat viel ernstig tegen. Daarna vanaf de school een kleine wandeling van zo’n 600 meter naar de tramhalte, waar we uit 2 lijnen konden kiezen. Tenslotte begon op dinsdagmorgen voor meisjes 16 het toernooi tegen het Zweedse RP IF. Dit werd een spannend potje, waarbij de tegenstander in de slotfase nog erg dichtbij kwam 14-13. Achteraf bleek dit de sterkste tegenstander van de poule te zijn, die uiteindelijk als 2e achter Quintus zou eindigen.
Meisjes 15 speelden hun twee wedstrijden in de middag. Gelukkig speelden beide teams al hun poulewedstrijden op Heden, waardoor er speelsters uitgewisseld konden worden. De 1e wedstrijd eindigde met een nipte overwinning, de tweede met een gelijkspel. Dus beide teams ongeslagen uit dag 1.Tenslotte beschikten beide teams afzonderlijk maar over weinig wisselspeelsters. Omdat Merel pas woensdag aankwam, moest Lois op de eerste dag als keepster invallen bij meisjes 15.
Het toeval wilde dat alle tegenstander van onze teams dit jaar uit Noorwegen, Zweden en Denemarken kwamen. Dit betekende sportief de confrontatie met een ander speltype, dan dat we normaal gewend zijn. Vooral verdedigend hadden alle speelsters het moeilijk. Dit kwam door de combinatie van het spelen op kunstgras (de meeste speelsters hadden gelukkig wel kunstgrasschoenen geregeld) en hars. De Scandinavische teams spelen bijna allemaal met een 6-0 dekking. De speelsters zijn in de opbouw heel vaardig met onderhandse heupschoten. Daarnaast werken ze veel in de aanval meer met spersituaties, als dat we in Nederland bij de jeugd gewend zijn.
Daar tegenover hadden de Scandinavische teams veel moeite met onze offensieve 5-1 dekking en onze snelle omschakelingen. Door het kunstgras was het wel nauwelijks mogelijk te stuiten, omdat de bal dan vol kwam te zitten met rubber korrels. Tactisch speelden de meeste tegenstanders ook erg volwassen. Door onze teams werden de poule weliswaar succesvol doorlopen, maar daarvoor moest wel voor ieder punt hard geknokt worden. Ook nog gekeken naar Boys U 17, met Nederland.
Op dinsdagavond was de traditioneel openingsceremonie in het Open Lucht Theater van pretpark Liseberg. Het was weer een groot muziek en multimedia spektakel, afgesloten met een fraai vuurwerk. Er was alles aan gedaan om van deze jubileumaflevering iets speciaals te maken. Het Open lucht theater bood plaats aan zo’n 10.000 mensen. Onze speelsters maakten actief onderdeel uit van de Openingsceremonie, omdat ze bij het voorstellen van de landen over het centrale podium mochten oplopen achter de vlag van the Netherlands. Ze hadden zich hiervoor in navolging van eerdere generaties gehuld in de Oranje Bavaria-jurkjes en waren daarmee een enorme blikvanger. De meiden waren een populaire groep om mee op de foto te gaan. Zelfs zo populair dat we dezelfde avond op de 1e pagina van Partille fb te vinden waren. Dutch girls steal the show. Daar scoor je mee, helaas telden deze punten niet mee. Alyssa scoorde nog een heuse sombrero.
Helaas was de woensdag een wat natte druilerige dag op Heden met redelijk veel wind. Gelukkig zijn er dan altijd de muziekboxen om toch voor de goede stemming te zorgen. Zo werd er met een Duits team de Macarena gedanst en een warming-up gedaan samen met een Noors jeugdteam. G15 speelde 2x en won 2x. G16 bleef ook zonder nederlaag met 1 overwinning en 1 gelijkspel. Goede cijfers dus, ook na dag 2.
Gelukkig verdreef de wind de wolken kwam er later op de dag een zonnetje door. De avond werd in de school ( na stille diplomatie en soepel onderhandelen) op een groot scherm gekeken naar de halve finale van het WK damesvoetbal tussen NED en Zweden. Heel de dag was de spanning van die wedstrijd in de stad al voelbaar geweest bij de Zweden en werd er gereageerd op onze Oranje sweaters. Na een spannend potje werd Nederland finalist. Veel plezier dus en de watermeloen + popcorn en koekjes, verzorgd door onze host John, waren snel op.
Donderdag volgden de laatste poulewedstrijden, met wederom grijs weer, voor meisjes 16 twee en voor meisjes 15 één wedstrijd. Omdat we al vroeg klaar waren, was er even tijd om naar een winkelcentrum te gaan. Helaas bleken er dit jaar geen “playersparties” meer te worden georganiseerd en dus moesten de meiden het in de school gezellig maken. Maar een bezoek aan een pizzeria bij hetzelfde winkelcentrum, was o.l.v. Marinka snel gevonden. Joy kreeg nog bijles en de rest van de gang ging met Henk weer terug. Goed gevoel overheerste, poulewinaar en pizza!
De eerste plaats in de poule gaf recht op een gunstigere tegenstander in de eerste fase van de KO-ronde. Probleem bij de KO-ronde was dat de Meisjes 15 op Heden bleef spelen, maar de meisjes 16 verhuisden naar Harlandapark een locatie op 10 minuten afstand van Heden. Waren er op Heden livestreams van alle velden, op Harlandapark moest het thuisfront door middel van de App-groep geïnformeerd worden. Omdat beide teams enkele speelsters uitwisselden, moest er heen en weer gereisd worden.
De meisjes 15 beten vrijdag de spits af op Heden. De Zweedse tegenstander had geen antwoord op het snelle spel van Quintus en zonder al teveel moeite werd de volgende ronde gehaald. Drie dagen handbal begonnen hun tol te eisen en Esther van Zijderveld had het druk met het verzorgen van wat kleine blessures.
Daarna werd een deel van de speelsters met de auto naar Harlandapark vervoerd. De rest van de groep reisde er met de tram achteraan. De entourage op Harlandapark was met 12 velden wel even wat anders en kleinschaliger dan op Heden. De meisjes 16 moesten spelen tegen het Noorse Elvirum IL. Het werd een spannend potje dat met 7-5 werd gewonnen. Daarna moesten enkele speelsters terug naar Heden, waar het Deense BK Ydun de volgende tegenstander was van de meisjes 15. Omdat Quintus in het begin weinig moeite had met de offensieve 3-3 dekking van de tegenstander schakelden ze terug naar 6-0. De tegenstander speelde tactisch heel slim en wist een groot aantal 7 meters worpen te versieren. Na een spannende slotfase werd onverdiend met 12-11 verloren van deze zeer felle tegenstander. Helaas bleek het echte handbal het af te leggen tegen fysiek. Dit betekende ook einde van deelname aan het toernooi voor dit team.
Vervolgens trad op Harlanda Park ons meisjesteam van 16 jaar aan tegen het Zweedse Huddinge HK. Zij speelden een groot deel van de wedstrijd zonder keepster en met 7 tegen 6. Dit leverde scores in het lege doel op. Uiteindelijk behaalde het team een 12-11 overwinning. De volgende wedstrijd moest gestreden worden tegen het meisjes 16 team van thuisploeg Sävehof . Sävehof is de thuisclub tijdens de Partillecup en deed dit jaar mee met 89!!!! Teams. Dat in de categorieën tussen 10 en 21 jaar. ( Ter vergelijking, Quintus is een van de grotere handbalclubs in Nederland. In 2000 was het laatst tegen die club gespeeld.) Het was al direct duidelijk dat dit op alle fronten een heel zware wedstrijd zou worden onder leiding van Poolse scheidsrechters. Zowel aanvallend als verdedigend gebruikten de Zweedse speelsters hun fysieke kracht. Dit leverde in combinatie met de vermoeidheid van de 3e wedstrijd en drietal blessures op. In de wisselzone zag het er uit als een slagveld, met speelsters die verzorgd moesten worden. Speelsters van het uitgeschakelde team 15 jaar moesten invallen. De meiden streden met al hun laatste reserves voor een goed resultaat, maar konden Sävehof niet echt bedreigen. Wel lukte het lang om het verschil op 3 doelpunten te houden, eindstand 13-10. Gelukkig bleken de drie blessures de volgende dag mee te vallen. Even teleurstelling en een traantje, maar gelukkig ook weer trots op het bereikte. Lekker douchen, dansje met schoolgenoten en tegen 23 uur de slaapzak in.
Zaterdagmorgen werden de koffers ingepakt, de klaslokalen opgeruimd en de bus ingeladen voor de terugreis. Al snel bleek dat het toernooi zijn tol geëist had, want de meeste speelsters probeerden nog wat bij te slapen. Hiervoor bood het gangpad de meest ideale ligging.
Bij het binnenrijden van Nederland werd als afsluiting er een restaurant met de grote M bezocht. De terugreis verliep bijzonder vlot met een tijdwinst van bijna 3 uur, totdat de speelsters een de chauffeur attent maakten op en vreemd geluid bij de wielen. Lekke band? Martin had juist plaats gemaakt voor zijn collega van Deltatax. De bus bleek ook niet meer harder dan 60 kilometer per uur te kunnen rijden. Bij een stop in Amersfoort leek het de chauffeur daarom beter om een andere bus uit onze regio te laten komen, voor het laatste deel van de terugreis.
Zo gebeurde en na het – supersnel – overladen van de koffers kon met een uur vertraging de terugreis vervolgd worden. De ouders, die op Quintus stonden te wachten waren inmiddels ingelicht.
Zo kwam er ’s nachts om 2.30 uur een einde aan een enerverende leerzame handbalweek, die samen fantastisch was ingevuld tot een life time experience!. Slechts het eten in de school was een stevig minpunt, waarvan we melding gemaakt hebben. Gelukkig hebben we de Lidl nog!!! Die moet een uitstekende omzet gedraaid hebben. Alles bij elkaar toch weer een onvergetelijke week met elkaar.
Dank hiervoor aan de speelsters, de ouders voor hun steun, de begeleiding bestaande uit Henk van Oers, Marinka van der Ark, Lotte van Kester, Jan van Kester en Esther van Zijderveld.
Na een zinderende finale in Pijnacker tegen Veneco Velo DS2 heeft onze DS3 in de 2e helft van de verlenging gewonnen. De meiden hebben gestreden! Dames en begeleiding fantastisch gedaan! Dit was ook allemaal niet gelukt zonder de trainingen van Leo van Velzen en de jongens Bart, Wido, Guido en Pim die hem wekelijks hebben geassisteerd bij het geven van de trainingen. Bedankt mannen!
Dames 3, het dit jaar geheel nieuwe breedtesport team van Quintus is ingedeeld in de tweede klasse. Als hoogst spelende team van Quintus in de regionale competitie mogen we dan mee doen aan de Jan Alma Cup.
Nou, dat wilden we wel! De eerste ronde hadden we het geluk dat we uitgeloot zijn. Jammer want een potje ballen is altijd leuk. De tweede ronde moesten we tegen Vires et Celeritas in Gouda. Zij spelen in de eerste klasse ergens onder in de lijst. Na een pittige wedstrijd werden de punten met 22-27 mee genomen. Op naar de kwart finale.
Dit keer uit tegen D.W.S. onder leiding van Nicole Grandassi uit Schiedam, een team uit de middenmoot van de eerste klasse. Ook dit keer weer een stevige pot handbal met als resultaat 24-26. Op naar de halve finale. De halve finale bestond uit de nummers 1,2 en 3 van de 1e klasse (Atomium, VENECO VELO en Ventura) en onze dames 3. Wij hebben Atomium uit geloot, natuurlijk : de nummer 1!
Op 28 maart zijn we afgereisd naar Rotterdam zuid. De eerste minuten hebben we een gat geslagen (1-6) en Atomium in verwarring gebracht. De rest van de wedstrijd hebben we deze voorsprong verdedigd, 26-28 eindstand ! WE GAAN NAAR DE FINALE! Intussen had VELO Ventura verslagen.
Dus Quintus dames 3 mag op 12 april om 19.00 tegen VENECO VELO dames 2 in Pijnacker gaan strijden om de Jan Alma Cup 2019.
We hebben er heel veel zin in en gaan het publiek trakteren op een mooie derby tegen de buren uit Wateringen. Kom allemaal kijken!
Wat is je leukste/mooiste herinnering?
Net zoals veel teams van Quintus waren ook wij afgelopen Pasen op het Jac Stammes toernooi te vinden. Naast het feit dat we de heren C finale mochten fluiten, kregen we ook nog eens de prijs voor beste scheidsrechter van het toernooi. We zijn nog steeds super trots op deze prijs.
Wat is je mooiste/leukste prestatie?
Afgelopen weekend hebben wij voor de eerste keer dames eerste divisie gefloten. Dat was een hele ervaring. Stonden we daar als 16-jarigen gewoon dames eerste divisie te fluiten!
Ook hebben we afgelopen jaar op het NK-B mogen fluiten. Super gaaf en je leert er veel van.
Wat wil je nog bereiken?
Het doel is om voor ons het hoogst haalbare te bereiken. Als dit internationaal is, dan zou dat echt geweldig zijn!
Wat een eer om de spits af te bijten in een nieuwe rubriek op onze geheel vernieuwde site. Persoonlijk vind ik dat mensen als Jan van Kester, Kees Jansen, Henri Reijgersberg of een George van Veldhoven daar veel meer voor in aanmerking komen.
Circa 30 jaar geleden ging onze oudste dochter Tamara op de handbal bij Quintus. Wat heel logisch was, want haar school lag 1,5 m vanaf de sporthal. Vier jaar later was het de beurt aan dochter Marlène die lid werd van Quintus. Nadat zij enkele jaren met veel plezier hadden gehandbald kwam (wijlen) Geert Zwinkels bij ons op de tuin om te vragen of onze dochters het naar hun zin hadden . Dan praat ik over circa 25 jaar geleden. Ik beaamde dit volmondig met een JA, waarna Geert onomwonden stelde dat er dit seizoen geen coach was voor het team van Marlène en als ik dit niet zou oppakken het team uit de competitie zou worden terug getrokken.
Na enige twijfel antwoordde ik, dat ik dit best wilde, maar dan wel samen met een andere ouder met enige ervaring. Zonder ook maar een seconde na te denken gaf Geert aan dat dit geen enkel probleem was. Alleen de eerste wedstrijd zou ik alleen moeten doen. Je wilt immers als ouder natuurlijk niet dat je kind moet stoppen met handballen omdat er geen coach is voor haar team. Het ging hier om de jongste C-jeugd.
Het begin was zeker niet makkelijk, de ”beloofde” assistent liet het week na een week afweten en heel eerlijk vraag ik mij af (met een knipoog) of er ooit echt sprake is geweest van iemand die mij zou ondersteunen. Daarbij bleek het best intensief om alles rond een team te organiseren en bovendien ook nog eens het coach-werk naar behoren te doen. Vergeet niet dat ik zelf geen enkele handbal ervaring had.
Aangezien de samenwerking van de Breedtesport teams binnen Quintus goed op elkaar is afgestemd kwam ik met regelmaat de coach van het team dat boven ons speelde tegen. Had ik in dat seizoen de B3 dan had Wim van Schie de B2. Dat dit een samenwerking zou worden van meer dan 20 jaar hadden we beiden toen niet kunnen bedenken. De eerst jaren als zelfstandige coaches maar we hebben zelfs ook nog enkele jaren gezamenlijk Dames 3 gecoacht.
Twee hoogtepunten uit de laatste 25 jaar wil ik graag naar voren halen.
Ik was coach van de dames B-jeugd en we hadden een streek derby met Hellas. De zaterdag voor de wedstrijd kreeg ik te horen dat Laura v.d. Knaap (onze keepster) bij de B1 moest mee spelen, daar de keepster van dit team ziek was. Toen ik dit de meiden vertelde en zei dat Laura gevraagd was door Jan van Kester voor de B1 voelde je de verontwaardiging in het team toenemen. Uiteindelijk werd het de meest hectische wedstrijd uit mijn ‘coach carrière’. Helaas verloren we deze legendarische wedstrijd met 23-22, maar na de wedstrijd kwam bij alle 9 de speelsters de stoom uit hun oren zo hadden zij gestreden voor een goed resultaat.
Het zal circa twintig jaar geleden zijn dat Wim en ik werden gevraagd de Breedtesport te faciliteren op Quintus. Wim nam de A-jeugd onder zijn hoede terwijl ik de senioren voor mijn rekening nam.
Drie jaar geleden hadden we bij Dames 3 een team van overwegend oud selectie speelsters. Aangezien mijn capaciteiten als coach tekort zouden schieten bij deze getalenteerde dames, had ik Hassan “oud keeper nationaal Marokkaans handbal team” gevraagd dit team te coachen. En dat hebben we geweten. Onder zijn bezielende leiding werd elke tegenstander met ruime cijfers in de pan gehakt. Ook de Jan Alma cup werd glorieus gewonnen door dit team. Helaas stopte na dit jaar de meeste dames en hadden we geen Dames 3 het volgende jaar.
Gelukkig kon ik Wim er van overtuigen dat het mij moest blijven assisteren bij het Oliebollen toernooi wat jaarlijks in de week na Kerstmis plaatsvindt en waarin alle Breedtesporters van de A-jeugd en de senioren aan meedoen. Ieder jaar weer opnieuw een gezellig toernooi waar zowel de dames als de heren teams door elkaar worden gemengd met als resultaat hele leuke maar ook spannende wedstrijden.
En nu komt het tweede hoogtepunt……..
Ruim een jaar geleden hadden een aantal enthousiaste meiden uit de A-jeugd er wel zin zin in om in een nieuw te vormen Dames 3 te komen spelen. Helaas was Hassan (mede door de formidabele resultaten bij onze Dames 3) naar Velo vertrokken. Dus moesten we op zoek naar een coach die we vonden in de persoon van Jaap Mol. Het team bestond uit wel hele jonge dames, dus gingen we er bij Quintus vanuit dat handhaving in de klasse waarin zij speelden al een mooi resultaat zou zijn.
Geheel volgens verwachting verloor deze Dames 3 dan ook de oefen-pot van Velo en begon in de volgende wedstrijd met enige twijfel aan hun competitie. Maar zie daar, alsof er wonder geschiedde. Onder Jaap zijn leiding werd geen enkele wedstrijd meer verloren, zodat deze Dames ongeslagen kampioen werden.
Maar ook in de Jan Alma cup bleven zij wedstrijd na wedstrijd winnen zodat zij uiteindelijk in de finale tegen Velo uitkwamen. In deze bloedstollende wedstrijd was het na 2 x 30 minuten nog steeds gelijk waarna er een verlenging kwam van 2x 5 minuten. In deze hectische laatste minuten werd onze keepster “Marjolein” niet eenmaal gepasseerd en wisten wijzelf tweemaal te scoren.
Dus met een jong team dat totaal niet op elkaar was ingespeeld werd de formidabele reeks van de ervaren Dames van twee jaar eerder geëvenaard wat zonder meer een weergaloze prestatie is. Aangezien dit breedtesport team (ook) onder mijn bevoegdheid valt hoef ik niet uit te leggen dat ik bijzonder trots op deze meiden en hun coach Jaap.
Al met al hoop ik nog een aantal jaren “in een goede gezondheid” door te gaan bij deze fantastische handbal vereniging
Ard van Wingerden
Met deze rubriek willen leden, vrijwilligers, trainers, coaches, ouders enzovoort in het zonnetje zetten. Mensen die een bijzondere prestatie hebben geleverd of nog doen. En dat hoeft echt niet altijd een ‘handbalprestatie’ te zijn. Het mag een persoon zijn of een heel team. Iemand in gedachte. Meld deze persoon/personen hier aan.
